Неяк няёмка і нешта муляе, муляе... Быццам трэба скінуць нейкі цяжар, які дыхаць не дае. І вось я на парозе адкрыцця, што ж гэта за яно, зараз, зараз намацаю і выдзеру яго!
Дарэчы, апошнія колькі месяцаў самакапанне прывялі мяне да думкі, што мая багна не залежыць ад дома ці наваколля. Багна, на жаль, ува мне.
Тыдзень прайшоў у бадзянні туды-сюды без аніякай карысці. Глупства нейкае, але нават устаць з ложка ці зрабіць гарбату было складана, не кажучы ўжо пра нейкія актыўныя дзеянні. Бадзялася, бы пластылін, то там прысяду і завісну, то тут прылягу дый засну. А ў галаве, тым часам, актыўна мільгалі думкі, маўляў, трэба ўстаць, рабіць тое-сёе, ізноў дацягнеш, ізноў будзеш сама сябе грызці. Неапошнім госцем у галаве былі Сашыныя словы пра тое, што калі трэба нешта рабіць, то ідзі і рабі. Спробы і намаганні нікому не патрэбны, калі вынікі нічога не вартыя.
Дарэчы, гэта толькі падмацоўвае мае успрыманне адказнасці перад кім-сьці: не мае значэння, што і як там было на працягу працы, да дэдлайна ўсё павінна быць! І ад цябе чакаюць, што сваю справу ты зрабіў на 100%, таму, будзь ласкавы, прэзентуй усё на гэтыя 100%. І вось гэтае ўсё б'ецца ўва мне з лянотай і думкамі пра "часу хопіць тры разы гэта зрабіць", "вось спачатку вось гэта, а потым ужо і тое". Банальная справа, згодна.
Вось гэтую багну і трэба выдзіраць. Самы на тое час.
Адказнасць перад сабой таксама няблага было б выправіць.