я бы только попросила, чтобы жизнь меня любила (с) Рэспубліка Паліна
Настя (closed_forever) сказала: У вас вчера дождь был, а у нас солнце, а ночью много-много звезд) Напиши про звезды на бел)
И вот.
Сядзеў аднойчы Мастак i назiраў, як яго дамашняя жывёлiна, Плямчык, гуляўся з цацкамi. I Мастак нават расчульваўся, успамiнаючы, як Плямчык у яго з’явiўся.
Было гэта ўжо шмат гадоў таму, калi Мастак яшчэ быў вучнем i спрабаваў рабiць зусiм простыя рэчы. У той раз гэта быў кiсель. Так-так, ён хацеў зрабiць звычайную шклянку малiнавага кiсялю. А атрымалася во гэтае во, што зараз скочыць па пакоi. Цяпер Мастак нават усмiхаўся, уяўляючы выраз свайго твару, калi ў шклянку, а дакладней на шклянку, стол i дзве табурэткi чвякнулася гэтае блакiтна-зялёнае жэле. Больш таго, чвякнулася, уздыхнула, адкрыла тры вокi i сказала:
— Мама!
— Тата, — паправiў шакiраваны Мастак.
Змыць гэты няўдалы эксперымент у ракавiну рука не паднялася, бо сам эксперымент надзвычай супрацiўляўся: моргаў вочкамi, гаварыў «Татууулечка» i прымаў смешныя формы — то грэлкай у нагах прыкiнецца, то ў шарык паветраны ператворыцца. А любiмай формай Плямчыка была тая, у якой ён з’явiўся на кухне Мастака: вядома, вялiзная гэткая пляма. Ну i што з iм зробiш? З таго часу ён заўсёды быў пры Мастаку (а кiсель у яго i дагэтуль не атрымлiваецца).
Справа была ў тым, што ў Мастака быў творчы крызiс. Ужо два тыднi ён уваходзiў у свой кабiнет, узмахваў рукамi, акiдваў вокам густы дым i, кашляючы, збягаў адтуль. Крызiс быў сур’ёзны, не дапамагалi нават любiмы плед у клетачку, крэсла-качалка i комiн.
Нарэшце, калi час здачы заказу быў ужо праз тыдзень, Мастак рашуча зайшоў у кабiнет i, сказаўшы «Усё генiяльнае проста», залiў кабiнет чорным. Адышоў на крок, дадаў круг. «Проста, але яшчэ не генiяльна, — падумаў. — Не, круг — надта проста, хай будуць пацеркi, як на шыi ў суседкi, тоўстай мадамы Карыны». Замахаў растапыранымi пальцамi — i вось ужо кругам плавала 51 пацерка. Толькi зусiм непадобныя былi на тыя, што ў мадамы Карыны: пацеркi былi розныя па памеры, дзве ну проста велiзарныя, дзве буйныя, i радочкам плавала россып зусiм маленечкiх.
«Наўрад цi што з гэтага атрымаецца, — працягнуў панура. – Але ж паглядзiм». Тут ён узгадаў бранзалеты Iрыi, дзяўчыны, што жыла ў доме насупраць, якiя так весела звiнелi i брынкалi, калi яна пляскала рукамi (штосьцi яго ў той дзень на жанчын цягнула, няйначай у хаце засядзеўся). Паставiў пацеркi радком — яны павольна пакацiлiся па кругу.
— Павiнен быць цэнтр! – падказаў прыглушаны голас з таго боку шклянай сцяны.
Плямчык заусёды з цiкавасцю назiраў за працай Мастака, i, трэба прызнаць, парады гэтай, у прамым сэнсе, бязмозглай жывёлiны заўсёды былi дарэчы.
Мастак уздыхнуў i паставiў у цэнтры кампазiцыi маленькую кропачку.
— Буйнейшую! – запатрабаваў Плямчык. — I хай свецiцца, а то цёмна тут у цябе!
Мастак павольна развёў рукi, i кропачка пачала павялiчвацца ў памеры i трошкi iскрыцца.
— Ну, хопiць? – з сарказмам спытаў Мастак, калi кропка, не, ужо шарык дасягнуў памераў самай вялiкай пацеркi.
— Яшчэ не! Во, вось гэтак добра!
На гэты момант былая «кропачка» стала жоўта-аранжавай i была буйнейшая за ўсе пацеркi, узятыя разам.
— Хто, хто гэта купiць, адкажы мне?! – ускрыкнуў Мастак, хапаючыся за галаву.
— Нiчога, — адказаў голас, паступова аддаляючыся. — Ты толькi кругляшкi гэтыя рознакаляровымi зрабi — i якi-небудзь шалёны купiць!
На гэтым Плямчык хуценька адступiў, каб Мастак пад гарачую руку яго самога не запулiў у iнсталяцыю, як у мiнулы раз.
«Рознакаляровымi, рознакаляровымi… Быццам я i без цябе не ведаю, блакiтная жывёлiна!» — бухцеў Мастак, падыходзячы да вугла кабiнета. Высунуў cа сцяны шуфляду i выцягнуў з яе фарбы i вялiзны пэндзаль. Працаваць пэндзалем i старымi фарбамi было ўжо нямодна, нетэхналагiчна, але Мастак лiчыў, што толькi так атрымлiваюцца лепшые пераходы i перамешваннi колераў.
Першую да шарыка-лямпачкi пацерку расфарбаваў у карычневы. «А што, — падумаў, — побач з гэтай жоўтай лямпай i няблага». Наступная невялiчкая пацерка стала блакiтнай, Мастак дадаў белага i зрабiў яе трошкi пухнатай на выгляд.
— Прыгожая!
Гэта вярнуўся Плямчык i ўжо з-за пляча Мастака пазiраў на iнсталяцыю.
— Так i хочацца ў руках пажмякаць!
— Якiя ў цябе рукi? – засмяяўся Мастак.
— Ды хаця б i дваццаць! – Плямчык выпрастаў з усiх бакоў па руцэ i зараз нагадваў сiняга вожыка.
Наступная пацерка выйшла зялёнай i цвердай, а чацвёртая — чырвонай. Мастак хмура агледзеў рой маленечкiх пацерачак i цвёрдай рукой закiнуў iх кацiцца вакол вялiзных, адначасова зрабiўшы iх шэрымi i cíтаватымi, як пемза.
— Хораша! – булькнуў Плямчык. — Буйным цяпер не будзе сумна!
Мастак рагатнуў i пачаў фарбаваць пятую пацерку, найбуйнейшую з усiх. Як сапраўдны мастак, ён рабiў два штрышкi, адыходзiў, задумлiва акiдваў вокам, дадаваў кроплю iншага колеру… Атрымалася нешта карычнева-жоўта-чырвонае з ройчыкам серых малютак вакол.
— Неяк нявесела, — працягнула надакучлiвая iстота.
— Ах нявесела цябе! – ускiнуўся Мастак i, як маланка, расфарбаваў наступныя пацеркi: у жоўта-зялёны, ярка-зялёны, блакiтны i проста белы. А потым яшчэ на жоўта-зяленую насадзiў плоскае шырокае кальцо. — А гэтак весела?
— Э, кiнь, кiнь дурное! Кольцы нейкiя выдумаў… Лепш бы вунь, трэцюю блакiтным разбавiў, была б да мяне падобная… А ведаеш што? – тры круглыя вокi амаль шалёна блiснулi. — Хачу малiнавага кiсялююю! Хачу сястрыыыычку!
— Гэта што яшчэ ўдумаў?! – рыкнуў Мастак.
— Ну татууулечка, ну давай зробiм на пацерачке сцежачкi, каб сястрычка па iх хадзiць змагла! Ну татулечка, нiхто ўсё роўна не ўбачыць, а мне так прыемна будзе!
— Не, не, i не! Нават i не прасi!
— Ну калi ласка, ну трошачкi, ну лыжачку!
«Вось нязносная iстота…» — ўжо звыкла ўздыхнуў Мастак i пацягнуўся на кухню.
На гэты раз Мастак рабiў «кiсялю» сапраўды на лыжачку, таму блакiтна-зялёная субстанцыя амаль улезла ў шклянку. Але вокаў чамусьцi ў навароджанай не назiралася, i ўздыхаць субстанцыя не спяшалася.
Плямчык горка-горка ўздыхнуу за яе i сказаў з надзеяй:
— Але ж мы ўсё роўна пасадзiм яе туды, у iнсталяцыю, так? Мабыць яна проста спiць пакуль…
I ён пачаў нават трошкi хныкаць.
«Я ж не звар’яцелы, пакiдаць тут яшчэ адно такое…» — падумаў пра сябе Мастак i адказаў:
— Пасадзiм, хадзем!
Падышоўшы да зялёнай пацеркi, ён пальцам прачарцiў сцежкi.
— Ну вось, тут яна зможа жыць!
Мастак акуратна палажыў субстанцыю на пацерку, i яна разбяжалася па сцежкам, скалыхнулася, уздыхнула ў сне i супакоiлася.
— Сапраўды спiць, — здзiвiўся Мастак.
— Ура, ура, ура! – заскакаў Плямчык па кабiнеце. — Тату, а можна я ёй цацкi свае падарую, каб ёй без нас сумна не было?
— Як жа яна будзе з iмi гуляць?.. Давай ёй лепш мазаiку падаруем!
Мастак пстрыкнуў пальцамi, i цемра заiскрылася мiльёнамi-мiльярдамi агеньчыкаў.
— Хай яна з гэтых зорачак малюнкi складвае, гэткай гульнi ёй надоўга хопiць!
* * *
Праз некаторы час у краму Мастака зайшоў паважны спадар. Ён шукаў падарунак сыну, той павiнен быў вярнуцца дамоў пасля доўгага падарожжа. Спадару вельмi спадабаўся цёмны блiскучы шкляны шарык, унутры якога яшчэ нешта плавала-лётала. Ён купiў гэты шарычак, i потым яны з сынам зiмовымi вечарамi доўга яго разглядалi, здзiўляючыся таму, што агеньчыкi-зоркi нагадваюць то зайца, то рыбак, то насос (так-так, такi веласiпедны), то двух мядзведзяў, то яшчэ сотнi ўзораў.
Яны ж не ведалi, што ўсё гэта былi любiмыя цацкi Плямчыка, якiя яго сястрычка прыснiла ў хаце Мастака.
И вот.
шматлiтар)
«Хай будзе святло!» — сказала калiсьцi адна асоба. I, гавораць, пасля гэтага адбылося нараджэнне свету як мы яго ведаем. Але ж мне чамусьцi здаецца, што ўсё было не так проста.Сядзеў аднойчы Мастак i назiраў, як яго дамашняя жывёлiна, Плямчык, гуляўся з цацкамi. I Мастак нават расчульваўся, успамiнаючы, як Плямчык у яго з’явiўся.
Было гэта ўжо шмат гадоў таму, калi Мастак яшчэ быў вучнем i спрабаваў рабiць зусiм простыя рэчы. У той раз гэта быў кiсель. Так-так, ён хацеў зрабiць звычайную шклянку малiнавага кiсялю. А атрымалася во гэтае во, што зараз скочыць па пакоi. Цяпер Мастак нават усмiхаўся, уяўляючы выраз свайго твару, калi ў шклянку, а дакладней на шклянку, стол i дзве табурэткi чвякнулася гэтае блакiтна-зялёнае жэле. Больш таго, чвякнулася, уздыхнула, адкрыла тры вокi i сказала:
— Мама!
— Тата, — паправiў шакiраваны Мастак.
Змыць гэты няўдалы эксперымент у ракавiну рука не паднялася, бо сам эксперымент надзвычай супрацiўляўся: моргаў вочкамi, гаварыў «Татууулечка» i прымаў смешныя формы — то грэлкай у нагах прыкiнецца, то ў шарык паветраны ператворыцца. А любiмай формай Плямчыка была тая, у якой ён з’явiўся на кухне Мастака: вядома, вялiзная гэткая пляма. Ну i што з iм зробiш? З таго часу ён заўсёды быў пры Мастаку (а кiсель у яго i дагэтуль не атрымлiваецца).
Справа была ў тым, што ў Мастака быў творчы крызiс. Ужо два тыднi ён уваходзiў у свой кабiнет, узмахваў рукамi, акiдваў вокам густы дым i, кашляючы, збягаў адтуль. Крызiс быў сур’ёзны, не дапамагалi нават любiмы плед у клетачку, крэсла-качалка i комiн.
Нарэшце, калi час здачы заказу быў ужо праз тыдзень, Мастак рашуча зайшоў у кабiнет i, сказаўшы «Усё генiяльнае проста», залiў кабiнет чорным. Адышоў на крок, дадаў круг. «Проста, але яшчэ не генiяльна, — падумаў. — Не, круг — надта проста, хай будуць пацеркi, як на шыi ў суседкi, тоўстай мадамы Карыны». Замахаў растапыранымi пальцамi — i вось ужо кругам плавала 51 пацерка. Толькi зусiм непадобныя былi на тыя, што ў мадамы Карыны: пацеркi былi розныя па памеры, дзве ну проста велiзарныя, дзве буйныя, i радочкам плавала россып зусiм маленечкiх.
«Наўрад цi што з гэтага атрымаецца, — працягнуў панура. – Але ж паглядзiм». Тут ён узгадаў бранзалеты Iрыi, дзяўчыны, што жыла ў доме насупраць, якiя так весела звiнелi i брынкалi, калi яна пляскала рукамi (штосьцi яго ў той дзень на жанчын цягнула, няйначай у хаце засядзеўся). Паставiў пацеркi радком — яны павольна пакацiлiся па кругу.
— Павiнен быць цэнтр! – падказаў прыглушаны голас з таго боку шклянай сцяны.
Плямчык заусёды з цiкавасцю назiраў за працай Мастака, i, трэба прызнаць, парады гэтай, у прамым сэнсе, бязмозглай жывёлiны заўсёды былi дарэчы.
Мастак уздыхнуў i паставiў у цэнтры кампазiцыi маленькую кропачку.
— Буйнейшую! – запатрабаваў Плямчык. — I хай свецiцца, а то цёмна тут у цябе!
Мастак павольна развёў рукi, i кропачка пачала павялiчвацца ў памеры i трошкi iскрыцца.
— Ну, хопiць? – з сарказмам спытаў Мастак, калi кропка, не, ужо шарык дасягнуў памераў самай вялiкай пацеркi.
— Яшчэ не! Во, вось гэтак добра!
На гэты момант былая «кропачка» стала жоўта-аранжавай i была буйнейшая за ўсе пацеркi, узятыя разам.
— Хто, хто гэта купiць, адкажы мне?! – ускрыкнуў Мастак, хапаючыся за галаву.
— Нiчога, — адказаў голас, паступова аддаляючыся. — Ты толькi кругляшкi гэтыя рознакаляровымi зрабi — i якi-небудзь шалёны купiць!
На гэтым Плямчык хуценька адступiў, каб Мастак пад гарачую руку яго самога не запулiў у iнсталяцыю, як у мiнулы раз.
«Рознакаляровымi, рознакаляровымi… Быццам я i без цябе не ведаю, блакiтная жывёлiна!» — бухцеў Мастак, падыходзячы да вугла кабiнета. Высунуў cа сцяны шуфляду i выцягнуў з яе фарбы i вялiзны пэндзаль. Працаваць пэндзалем i старымi фарбамi было ўжо нямодна, нетэхналагiчна, але Мастак лiчыў, што толькi так атрымлiваюцца лепшые пераходы i перамешваннi колераў.
Першую да шарыка-лямпачкi пацерку расфарбаваў у карычневы. «А што, — падумаў, — побач з гэтай жоўтай лямпай i няблага». Наступная невялiчкая пацерка стала блакiтнай, Мастак дадаў белага i зрабiў яе трошкi пухнатай на выгляд.
— Прыгожая!
Гэта вярнуўся Плямчык i ўжо з-за пляча Мастака пазiраў на iнсталяцыю.
— Так i хочацца ў руках пажмякаць!
— Якiя ў цябе рукi? – засмяяўся Мастак.
— Ды хаця б i дваццаць! – Плямчык выпрастаў з усiх бакоў па руцэ i зараз нагадваў сiняга вожыка.
Наступная пацерка выйшла зялёнай i цвердай, а чацвёртая — чырвонай. Мастак хмура агледзеў рой маленечкiх пацерачак i цвёрдай рукой закiнуў iх кацiцца вакол вялiзных, адначасова зрабiўшы iх шэрымi i cíтаватымi, як пемза.
— Хораша! – булькнуў Плямчык. — Буйным цяпер не будзе сумна!
Мастак рагатнуў i пачаў фарбаваць пятую пацерку, найбуйнейшую з усiх. Як сапраўдны мастак, ён рабiў два штрышкi, адыходзiў, задумлiва акiдваў вокам, дадаваў кроплю iншага колеру… Атрымалася нешта карычнева-жоўта-чырвонае з ройчыкам серых малютак вакол.
— Неяк нявесела, — працягнула надакучлiвая iстота.
— Ах нявесела цябе! – ускiнуўся Мастак i, як маланка, расфарбаваў наступныя пацеркi: у жоўта-зялёны, ярка-зялёны, блакiтны i проста белы. А потым яшчэ на жоўта-зяленую насадзiў плоскае шырокае кальцо. — А гэтак весела?
— Э, кiнь, кiнь дурное! Кольцы нейкiя выдумаў… Лепш бы вунь, трэцюю блакiтным разбавiў, была б да мяне падобная… А ведаеш што? – тры круглыя вокi амаль шалёна блiснулi. — Хачу малiнавага кiсялююю! Хачу сястрыыыычку!
— Гэта што яшчэ ўдумаў?! – рыкнуў Мастак.
— Ну татууулечка, ну давай зробiм на пацерачке сцежачкi, каб сястрычка па iх хадзiць змагла! Ну татулечка, нiхто ўсё роўна не ўбачыць, а мне так прыемна будзе!
— Не, не, i не! Нават i не прасi!
— Ну калi ласка, ну трошачкi, ну лыжачку!
«Вось нязносная iстота…» — ўжо звыкла ўздыхнуў Мастак i пацягнуўся на кухню.
На гэты раз Мастак рабiў «кiсялю» сапраўды на лыжачку, таму блакiтна-зялёная субстанцыя амаль улезла ў шклянку. Але вокаў чамусьцi ў навароджанай не назiралася, i ўздыхаць субстанцыя не спяшалася.
Плямчык горка-горка ўздыхнуу за яе i сказаў з надзеяй:
— Але ж мы ўсё роўна пасадзiм яе туды, у iнсталяцыю, так? Мабыць яна проста спiць пакуль…
I ён пачаў нават трошкi хныкаць.
«Я ж не звар’яцелы, пакiдаць тут яшчэ адно такое…» — падумаў пра сябе Мастак i адказаў:
— Пасадзiм, хадзем!
Падышоўшы да зялёнай пацеркi, ён пальцам прачарцiў сцежкi.
— Ну вось, тут яна зможа жыць!
Мастак акуратна палажыў субстанцыю на пацерку, i яна разбяжалася па сцежкам, скалыхнулася, уздыхнула ў сне i супакоiлася.
— Сапраўды спiць, — здзiвiўся Мастак.
— Ура, ура, ура! – заскакаў Плямчык па кабiнеце. — Тату, а можна я ёй цацкi свае падарую, каб ёй без нас сумна не было?
— Як жа яна будзе з iмi гуляць?.. Давай ёй лепш мазаiку падаруем!
Мастак пстрыкнуў пальцамi, i цемра заiскрылася мiльёнамi-мiльярдамi агеньчыкаў.
— Хай яна з гэтых зорачак малюнкi складвае, гэткай гульнi ёй надоўга хопiць!
* * *
Праз некаторы час у краму Мастака зайшоў паважны спадар. Ён шукаў падарунак сыну, той павiнен быў вярнуцца дамоў пасля доўгага падарожжа. Спадару вельмi спадабаўся цёмны блiскучы шкляны шарык, унутры якога яшчэ нешта плавала-лётала. Ён купiў гэты шарычак, i потым яны з сынам зiмовымi вечарамi доўга яго разглядалi, здзiўляючыся таму, што агеньчыкi-зоркi нагадваюць то зайца, то рыбак, то насос (так-так, такi веласiпедны), то двух мядзведзяў, то яшчэ сотнi ўзораў.
Яны ж не ведалi, што ўсё гэта былi любiмыя цацкi Плямчыка, якiя яго сястрычка прыснiла ў хаце Мастака.
@темы: some cute things, playing with high substance, people, флешмобс
-
-
16.11.2009 в 18:19прадстаўляючы- уяуляючы
дзве табурэткi- два табурэты ( у бел.мове толькi у мужчынскiм родзе)
ну i так яшчэ кантэкстуальных некалькi
Напраклад " Так i хочацца i руках пажмякаць!"
-
-
16.11.2009 в 18:34-
-
16.11.2009 в 19:27дзве табурэткi- два табурэты ( у бел.мове толькi у мужчынскiм родзе) - я спрашивала про табуретки у словаря. Он сказал "табурэтка". Странно.
Так i хочацца i руках пажмякаць! - i это описка, а слова "пожмякать" ни в одном словаре не будет стопудово.
Кроха Енот martalex - обычно из меня сказки приходится клещами вытягивать.
martalex - тебе не кажется, что Плямчык похож на меня?)) — Хораша! – булькнуў Плямчык. — Буйным цяпер не будзе сумна! и т.д.
-
-
16.11.2009 в 19:34-
-
16.11.2009 в 19:35-
-
16.11.2009 в 23:422) мой философ сказал бы, что бог есть в креативной силе Плямчика ( как пантеистического образа сконцентрированного в воде)
-
-
16.11.2009 в 23:50И бог не покупает звезды, он их творит ТТ
-
-
16.11.2009 в 23:52-
-
17.11.2009 в 00:40-
-
17.11.2009 в 12:21martalex Кроха Енот - значит, получилось еще более символично: каждый найдет то, что хочет, потому как ситуация и правда дуалистичная.
-
-
17.11.2009 в 17:14с явным талантом к графическим движкам)
зой
можно сказать и так, а сама для себя ты выбрала, кто?
-
-
17.11.2009 в 19:28я думаю движок им предоставили - он же один на всю вселенную.
-
-
17.11.2009 в 23:31-
-
18.11.2009 в 00:57-
-
18.11.2009 в 10:00-
-
18.11.2009 в 12:00-
-
18.11.2009 в 12:03В общем-то, с программами/играми и т.д. также)
-
-
18.11.2009 в 15:53-
-
18.11.2009 в 16:14-
-
18.11.2009 в 18:33-
-
18.11.2009 в 19:50-
-
18.11.2009 в 19:56гатовы зварыць кабетам глiнтвейну)
-
-
18.11.2009 в 20:02Кроха Енот - я теперь тоже умею это делать)) А еще я сегодня сделала офигеннейше вкусную яблочно-коньячную карамель. Но хз с чем ее есть вообще)
-
-
18.11.2009 в 20:04с мороженным!
-
-
18.11.2009 в 20:14-
-
18.11.2009 в 23:18значит ешь ложкой так)
-
-
19.11.2009 в 15:10-
-
19.11.2009 в 19:27-
-
20.11.2009 в 03:09-
-
20.11.2009 в 10:29